Dr. Halil Aktaş'ın kaleminden ve objektifinden bir mobil günlük hikayesi...

MOBİL GÜNLÜĞÜM

Adı Mert, bu fotoğrafta 3 yaşında, sene 2010 aylardan ekim bu fotoğrafı aile hekimliğimin onuncu ayında mobilde evlerinin önünde çekmiştim, tam 12 yıl önce. Arkasındaki evde altında kırmızı leğen olan çeşmenin yanında dizilmiş olan kimi kara lastik kimi rengarenk de olsa naylon ayakkabılardan da anlaşılacağı gibi geniş bir ailenin en küçük ferdi. O gün yaşlı dedesini muayenesi için onlara uğramıştım. Hasan dedesi önünde kara lastiklerin dizildiği camın hemen öbür tarafında pencereye bitişik divanda yatıyordu. Eve doktor gelmenin heyecanıyla diğerleri ayakta karşımızda muayeneyi izliyordu. Muayeneyi bitirip ilaçlarını yazdırmaları için bana uğramaları söyleyip Hasan dedenin sırtına elimi koyup vedalaşırken “sigarayı artık bırak” derken eşi arkamdan bana destek çıktı. Ah hocam ah. Biz de her seferinde söylüyoruz.”

Kapıdaki paspasın önünde ayakkabılarımı hazırlamış evin gelini. Ayakkabılarımı bir çırpıda giyip ebe hanımla arabaya doğru yürürken dönüp el sallıyorum. Kapının önünde birikmiş hepsi arkamızdan bakıyor. Mert de bizi arabaya kadar uğurlamaya evin önündeki o yokuşun tepesine kadar peşimizden gelince ona dönmüş, cebimdeki küçük fotoğraf makinemi çıkarıp bana poz ver yakışıklı bir fotoğrafını çekeyim demiştim. O da ellerini cebine sokup utangaç ve meraklı bu pozu vermişti bana.

Şimdi 15 yaşında. Aşılarını yaptık, izlemlerini yaptık. Karadenizlilerin deyimiyle herif olmuş şimdi. Boyu sırım gibi. Köydeki evlerinde şimdi sadece evin küçük gelini ailesi ile yaşıyor. Mertler Akçaabat’a taşındılar yıllar önce. Üç kardeşi daha oldu. Dedesi, babaannesi vefat etti.

Rahime teyzenin bu fotoğrafı da 20 yılı ekim ayından. Fotoğrafa merakımın başladığı zamanlar. Rahime teyzenin iki anı aklımdan gitmiyor. Bir onu ziyaret ettikten sonra evinden ayrılırken bana gülümseyip poz verdiği bu anı bir de öldüğünü haber verip defin ruhsatı muayenesi için gittiğim evin girişindeki salonun tam orta yerinde upuzun yerde uzanmış üzerine beyaz çarşaf örtüldüğü an.

 Bana gülümsediği pozda arkasındaki duvarlarının sıvası dökülmüş evden daha dik duruyordu. Ne kadar masum ne kadar utangaç. Mert gibi o da bir elini cebine sokmuş.

Mobil günlerimde o kadar çok fotoğraf çektim ki sonradan da her birinin ayrı ayrı hikayesi vardı. Mobil günlüğüm diyerek hepsini kaydettim. Bu sabah yıllar önce çektiğim bu fotoğrafları görünce hikayelerini hatırladım. Aile hekimliğimin ilk senesine ait. Aileden biri gibi sağlıkla büyüttüğümüz bir çocuk, aileden biri gibi üzülerek ahirete uğurladığımız bir nene.

Mert Trabzon’daki aile hekimliği uygulaması ile yaşıt nerdeyse. Aile hekimliği de Mert’in boyu kadar büyüdü. Bir sürü iş yüküyle, ne kadar çok hasta bakarsan o kadar çok teşvikiyle, işimiz olmayan defin nöbetiyle, uygunsuz ve gereksiz rapor istekleriyle. Ne kadar yorulsak da Rahime nene gibi dik durmaya çalışıyorum arkasındaki evin salonun duvarında asılı içi doldurulup taşınacak çuvallara ve camın önündeki kovayı yalla doldurup gelmesi bekleyen ineklere inat.