Page 101 - ASM Yaşam Dergisi

Ama kötüleşmiş, yoğun bakımdaymış.

“O bu durumdayken, ben yaşamayı kendime hak
görmüyorum Doktor, gencecik o daha. Sabrede-
miyorum” dedi.
Vücudundaki şiş değil, evlat acısı yakıyordu yü-
reğini.
Konuştuk biraz daha. Hastaneye gitmesi için
telkinde bulundum. Bak hastanede seni ne gü-
zel görmüştüm.Git yine toparla,dedim.
Evin yanındaki merdivenlerden çıkarken dön-

düm,camdan odaya baktım. Kafasını yine önü-
ne koymuş,sırtında battaniyesi ile yalnızlığına
bırakmıştım onu.

Dün mobil günümdü.
İlaç yazdırmaya sağlık evine gelen yaşlı bir
hastam, çıkmak üzere iken

- Duydunuz mu Bey’in Celal öldü az önce,
hastaneden haber geldi,dedi.
Çok üzüldüm. Kaldım öylece.
“Allah rahmet eylesin” diyebildim.
İçimden evladının acısını görmeden gitmesini
teselli saydım bir de son zamanlarda çektiği
sıkıntılardan kurtulmasını.
İkindide cenazesi kalktı.
Bugün de oğlu öldü.

Aile hekimliği böyle bir şey işte.
Hastanedeki verir ilacını iyileştirir taburcu eder.
Ama biz kaç yıldır beraberiz.
Her ziyaretimde gülümse fotoğraf çekiyoruz
derdim, hoşuna giderdi.
Her gülüşümüzü mobil günlüğüme not düştüm.

İstedim ki gidişini de not düşeyim.

Allah mekanını cennet etsin Celal amca. Sana
ve oğluna gani gani rahmet
diliyorum.

101